فیلم «جن‌گیر پاپ»،The Pope’s Exorcist ، محصول کشور آمریکا و انگلیس، فیلمی فراطبیعی و ترسناک، به کارگردانی جولیوس ایوری و با بازی راسل کرو در نقش کشیش گابریل آمورث است. در این فیلم همچنین دنیل زوواتو، الکس اسو و فرانکو نرو ایفای نقش می‌کنند.

این فیلم بر اساس دو کتاب در شرح‌حال‌ پدر گابریل آمورث (جن‌گیر ارشد واتیکان) با عنوان‌های «یک جن‌گیر داستان خود را می‌گوید» و «یک جن‌گیر: داستان‌های بیشتر» ساخته شده‌ است.

پدر «آمورث» واقعی یک پارتیزان ضد فاشیست در جنگ جهانی دوم بود که ادعا می‌کرد هزاران جن‌گیری کوچک و بزرگ در طول زندگی خود انجام داده‌است و هر روز با شیطان صحبت می‌کند. او همچنین ادعا کرد که شیطان واتیکان را اشغال کرده‌است و عده‌ای توسط او تسخیر شده‌اند.

آمورث، به همراه پنج کشیش دیگر انجمن بین‌المللی جن‌گیران را تأسیس کرد. کار او در شیطان شناسی و جن‌گیری شهرتی بین‌المللی برای او به ارمغان آورد. همین مسأله ذهن بیننده را به سمت حقیقی بودن داستان فیلم سوق داده و ممکن است موجب عمق دادن به وحشت فیلم شود.

در همان ابتدای فیلم به شخصیت پدر آمورث در طی چند سکانس پرداخت می شود؛ مردی خاکی، خودمانی و شوخ‌طبع که همواره با وسپا سفر می‌کند ولی در عین حال بر کار خود بسیار عالم و مسلط است.

فیلم تا میانه، دارای دو روایت مجزا است. مادر و فرزندانش که قصد شروع زندگی‌ تازه‌ای را دارند و پدر آمورث و اختلاف‌هایش با مسئولان کلیسا. اما به تدریج دو روایت در هم تنیده شده و در نهایت ماجرای مبارزه پدر آمورت با شیطان را شاهدیم.

اساس سینمای وحشت بر پایه وحشت‌های بشری بنا شده‌است. از جمله این وحشت‌ها، ترس از ناشناخته‌ها است؛ در این میان موجوداتی ناشناخته مانند جنّیان، یکی از سوژه‌های محبوب این ژانر است. شاید همین عدم شناخت موجب شده که انسانها توانایی‌هایی را برای جنّیان متصوّر شوند که بعضاً دروغین و غیرقابل باور است.

بزرگترین مشکل آثار ترسناک جن‌گیری، ماهیت فرمولی آنهاست. فیلمی مانند «جن‌گیر پاپ» با همان الگوی کلاسیک موجود در فیلم «جن‌گیر» فریدکین و تا حدودی با همان سیر داستانی ساخته شده‌است، تا جایی که شاید بتوان آن را نسخه مارول گونه، امروزی و البته ضعیف از جن‌گیر دانست. از جمله ضعف‌های آن می‌توان به عجله زیاد فیلم‌ساز در تعریف داستان و عبور از حواشی درام فیلم اشاره کرد. تا جایی که مثلا اگر در فیلم فریدکین می‌بینیم که شیطان برای کنترل ذهن کشیش از مادر و جریان مرگ او ‌استفاده می‌کند، دلیل منطقی و توجیه‌پذیری در آن می‌یابیم؛ اما در این فیلم نه پدر آمورث و نه کشیش اسکیبل که طعمه وسوسه شیطان می‌شوند، هیچ‌کدام تصویر واضحی از گذشته خود به ما نمایش نمی‌دهند.

فیلم روایتی ابرقهرمانی از مبارزه با شیطان را نمایش می‌دهد و برخلاف تمام فیلم‌های این‌گونه، شیطان در پایان نابود می‌شود.

بسیاری نقطه قوت فیلم را بازی راسل کرو در نقش مردی کاردان، خون‌گرم و شوخ‌طبع دانسته‌اند اما عده‌ای معتقدند که همین شوخ‌طبعی آمورث، موجب شده در بسیاری از سکانس‌های فیلم که می‌توانست وحشتی عمیق را برای بیننده به ارمغان آورد، از وحشت فیلم کاسته و فضا تلطیف شود که این مسأله به نقطه ضعف فیلم بدل شده‌است.

این فیلم به وضوح ترویج‌گر باورهای مسیحیت کاتولیک است و حتی در نقطه اوج داستان، خطاهای کلیسا در «قرون وسطی» و «دوره تفتیش عقاید» که به انزجار عموم مردم از این مذهب انجامید، به شیطان و راهبی که توسط او تسخیر شده نسبت داده می‌شود اما با این حال انجمن بین‌المللی جن‌گیران در واکنش به فیلم «جن‌گیر پاپ»، این فیلم را غیرقابل اعتماد و از هم‌گسسته توصیف کرده و مدعی شد که داستان این فیلم برای مردم تردید ایجاد می‌کند که چه کسی دشمن واقعی است: شیطان یا قدرت کلیسا؟!